Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Rozpoczynam dzisiaj cykl artykułów na temat szczepień. Pomimo, że wzbudza on wiele kontrowersji, chyba wszyscy możemy zgodzić się co do dwóch rzeczy: szczepienia wpływają na stan zdrowia dzieci, a wiedzę na temat szczepień i samych chorób powinien posiąść każdy rodzic lub opiekun.

Najbliższe wpisy chciałbym poświęcić omówieniu poszczególnych chorób, przeciwko którym szczepimy nasze dzieci w ramach programu szczepień obowiązkowych i zalecanych. Podstawową wiedzę o tych chorobach i o szczepionkach można znaleźć w książce Szczepienia w pytaniach i odpowiedziach dla myślących rodziców napisanej przez rosyjskiego lekarza dr. Aleksandra Kotoka. Wiedzę tę przekazuję poniżej moim Czytelnikom, dodając od czasu do czasu własne uwagi i uzupełnienia z innych źródeł. Poszczególne choroby będę opisywać według kolejności chronologicznej odpowiadających im szczepień wymienionych w programie.

WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU B

Co to za choroba:

Wirusowe zapalenie wątroby typu B to choroba wątroby wywołana zakażeniem wirusem HBV (od ang. Hepatits B Virus).

Objawy:

• większość chorych nie odczuwa żadnych dolegliwości;
• początek choroby jest bezobjawowy;
• objawy zwiastunowe: uczucie zmęczenia, obniżony nastrój, gorączka, bóle stawów i mięśni (a więc objawy przypominające grypę), brak łaknienia, wymioty;
• może wystąpić powiększenie wątroby i ból w prawym podżebrzu;
• w cięższych przypadkach dochodzi do żółtaczki[1]

Sposób zarażenia się:

• można zarazić się przez kontakt z zakażoną krwią lub płynami ustrojowymi osoby będącej nosicielem wirusa;
• nie można zarazić się przez dotyk, korzystanie z tych samych sztućców, całowanie, kichanie, kaszlenie czy karmienie piersią;
• osoby, które są szczególnie narażone na zakażenie: personel medyczny mający kontakt z krwią, pacjenci, którym przetacza się krew lub osocze, narkomani, prostytutki, homoseksualiści; realne ryzyko zakażenia w przypadku noworodków odnosi się wyłącznie do noworodków, których matki są nosicielkami wirusa;
• w Rosji zakażenia szpitalne stanowią od 2 do 10% wszystkich przypadków wirusowego zapalenia wątroby typu B; zakażeń szpitalnych można uniknąć, jeśli pracownicy służby zdrowia będą sumienni: sprzęt medyczny wykorzystywany do zabiegów powinien być jednorazowy lub dokładnie wysterylizowany, a krew od dawców należy dokładnie sprawdzać.

Leczenie:

• farmakologiczne;
• niekonwencjonalne: w leczeniu WZW B stosuje się ostropest plamisty. Ostropest plamisty swoje właściwości lecznicze zawdzięcza sylimarynie. […] Sylimaryna stabilizuje błony komórkowe hepatocytów wątrobowych, przez co chroni wątrobę przed działaniem związków toksycznych i pobudza jej zdolności regeneracyjne[2];
• jak we wszystkich chorobach, niebagatelne znaczenie w leczeniu ma dieta.

Nabycie odporności po chorobie:

Przechorowanie WZW B może pozostawić dożywotnią odporność, ale choroba może też przejść w postać przewlekłą.

Odporność po szczepieniu:

Skuteczność szczepionki jest niewielka; osoby szczepione w dzieciństwie nie mają odporności w wieku, w którym ryzyko zakażenia (np. poprzez kontakty seksualne) jest realne. Udowodniono, że większość dzieci zaszczepionych przy urodzeniu, przed ukończeniem 5 lat całkowicie utraciła już przeciwciała przeciwko wirusowi WZW B.[3] Ja sama mam swoje doświadczenie w szczepieniu przeciwko WZW B. Byłam szczepiona cztery razy. Pierwsze dwie dawki szczepionki otrzymałam w 2001 r., trzecią w 2002 r. W 2009 r., przed zabiegiem szpitalnym sprawdzono mi poziom przeciwciał WZW B; okazało się, że był niski, w związku z czym zalecono mi czwartą dawkę szczepionki.

Możliwe powikłania po chorobie:

• postać przewlekła choroby, zagrażająca szczególnie noworodkom, które zostały zakażone wirusem (do takiego zakażenia może dojść tylko, gdy matka dziecka jest nosicielką WZW B lub wskutek zaniedbań personelu medycznego w zakresie używania niesterylnych igieł i innych narzędzi medycznych przy zabiegach przeprowadzanych na noworodku);
• niewydolność wątroby oraz rozwój raka w komórkach wątroby (w następstwie przewlekłej postaci choroby, zwykle u osób z ciężkimi chorobami dziedzicznymi lub niedoborami odporności).

Możliwe powikłania po szczepieniu:

• wstrząs anafilaktyczny (jest to alergiczna lub niealergiczna nagła reakcja organizmu zagrażająca życiu; charakteryzuje się m.in. znacznym obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi, obrzękiem górnych dróg oddechowych, swędzącą wysypką);
• małopłytkowość (niedobór płytek krwi odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi);
• łysienie plackowate;
• zapalenia rogówki;
• plamica małopłytkowa (choroba związana z powstawaniem zakrzepów z płytek krwi w naczyniach włosowatych i drobnych tętniczkach wszystkich narządów i z niedokrwieniem narządów);
• opryszczka;
• ból uszu;
• niedowłady i porażenia, neuropatia (zapalenie nerwów obwodowych), poprzeczne zapalenie rdzenia i zapalenie nerwu wzrokowego, zespół Guillaina-Barrego (choroba neurologiczna związana z uszkodzeniem nerwów na skutek procesów autoimmunologicznych), stwardnienie rozsiane;
• cukrzyca;
• aktywowanie procesów autoimmunologicznych w organizmie.

[1] http://www.mp.pl/szczepienia/choroby/choroby_wzwb/show.html?id=91243 , http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/choroby-zakazne/wzw-typu-b-objawy-jak-rozpoznac-zapalenie-watroby-typu-b_38100.html

[2] http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/medycyna-niekonwencjonalna/ostropest-wspiera-prace-watroby-wlasciwosci-lecznicze-ostropestu_41905.html

[3] Aleksander Kotok: Szczepienia w pytaniach i odpowiedziach dla myślących rodziców; przekład: Katarzyna Prześnicka; Wydawnictwo Lekarskie SIMILIMUM, 2011 r., str. 79

Książka “Zdrowe Dzieci”