Pokarmy odzwierzęce, w tym mięsne, z których składa się dieta karniwora, są przede wszystkim wysokoodżywcze i regulujące, tj. dostarczają znaczącą ilość łatwo przyswajalnych składników odżywczych w stosunku do kalorii. Z kolei największą zaletą pokarmów roślinnych jest ich działanie oczyszczające i regulujące, pod warunkiem że nie zawierają wiele skrobi i są surowe. Niestety tego rodzaju żywność pochodzenia roślinnego nie jest powszechnie doceniana, a wręcz brakuje jej w naszej diecie. Z drugiej strony codziennie spożywamy, i to w sporych ilościach, przemysłowo przetworzone produkty pochodzenia roślinnego o wysokiej zawartości skrobi (głównie zboża), co jest typowe dla współczesnych społeczeństw. Produkty te mają przede wszystkim znaczenie energetyczne, tj. dostarczają nam cukrów, których nadmiar przekształcany jest tkankę tłuszczową w organizmie. Jeśli spożywamy je często i w dużych ilościach, zaczynamy odczuwać różnego rodzaju dolegliwości i zapadać na rozmaite choroby ze stanami zapalnymi w tle. Nic więc dziwnego, że zapalenia ustępują po eliminacji z diety pokarmów roślinnych, czyli przede wszystkim wysokoenergetycznych, przetworzonych węglowodanów dominujących talerz współczesnego człowieka. Ponadto przejście na dietę składającą się wyłącznie z pokarmów odzwierzęcych wiąże się z efektywnym zasileniem organizmu w całą gamę składników odżywczych, co również sprzyja powrotowi do zdrowia. Początkowe efekty tych zmian mogą więc być imponujące.

Jednak na dłuższą metę u niektórych osób dieta karniwora również może okazać się nadmiarowa – nie wszystkim służy tak duża ilość białka zwierzęcego. Duża ilość białka – czasami „subiektywnie” nietolerowana przez konkretny, niepowtarzalny organizm – również może przyczynić się do powstawania stanów zapalnych.

Co więc warto zrobić, gdy chorujemy? W przypadku chronicznych stanów zapalnych najlepiej wyeliminować to, co z reguły nadużywamy, czyli przemysłowo przetworzone węglowodany, w tym produkty zbożowe (i oczywiście to, co zawsze osłabia organizm – słodycze i alkohol). Jeśli dotychczas nadużywaliśmy pokarmów pochodzenia zwierzęcego (co zdarza się rzadziej), warto je ograniczyć, stosując zasadę: „jeden rodzaj białka zwierzęcego na dobę”. Natomiast gdy mamy do czynienia z nagłym, krótkotrwałym stanem zapalnym, najlepszym antidotum będzie post na wodzie z odrobiną soli, o ile nie ma ku temu przeciwskazań.

Dieta karniwora jest dietą niskowęglowodanową, w której organizm przestawia się na wytwarzanie glukozy z białek (niezależnie od czerpania energii z ketonów). Według specjalisty w zakresie biochemii i fizjologii żywienia dr. Włodzimierza Ponomarenki jest to kosztowny proces, gdyż wymaga zaangażowania enzymów, a co za tym idzie – zwiększa on zapotrzebowanie na witaminy i sole mineralne. Osobom pozostającym na takiej diecie w dłuższym okresie zaleca się suplementację. A przecież nie o to chodzi w prawdziwie zdrowym odżywianiu się; wszystkie substancje potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu można czerpać z naturalnych pokarmów – nie powinniśmy korzystać z protez, jakimi są suplementy w postaci tabletek, proszków czy płynów. Ponadto do produkcji glukozy z białek angażowane są hormony sterydowe. Ciągłe podwyższenie ich stężenia w organizmie prowadzi do immunosupresji – spadku poziomu krwinek białych i przeciwciał (tj. stłumienia funkcjonowania układu odpornościowego).

Według mojego doświadczenia najlepszym rozwiązaniem długoterminowym, a wręcz dożywotnim, jest dieta o obniżonej ilości węglowodanów (ale nie restrykcyjnie niskowęglowodanowa) z wykluczeniem węglowodanów przemysłowo przetworzonych. Odżywiając się w ten sposób, uważnie obserwujemy nasz organizm i upodobania smakowe oraz wprowadzamy w jadłospisie zmiany stosowne do zmiennych sygnałów, jakie nam on wysyła.

Nie każdy rodzaj diety służy tak samo każdemu człowiekowi, choć istnieją pewne cechy wspólne wszystkich diet, które – pomimo, że nie są takie same – sprawdzają się w dłuższym okresie. Dla ilustracji tematu zacytuję fragment mojej książki Żywność a zdrowie człowieka, w której piszę o badaniach i odkryciach lekarza – podróżnika z pierwszej połowy XX w. dr. Westona Price’a:

Price podróżował po całym świcie w latach trzydziestych ubiegłego stulecia, docierając do kilkunastu prymitywnych społeczności – pozostałości rdzennych grup etnicznych na każdym kontynencie. Społeczności te żyły w całkowitej izolacji od cywilizacji, odżywiając się jedynie lokalnymi pokarmami naturalnymi, nietkniętymi przez przemysł spożywczy. Diety tych ludzi były odmienne, niekiedy skrajnie różne. Na przykład w żywieniu Eskimosów z dalekiej północy dominowało białko i tłuszcz, podczas gdy u niektórych plemion afrykańskich – roślinne węglowodany. Cechą wspólną wszystkich prymitywnych diet była naturalność pokarmów, ich wielokrotnie wyższa wartość odżywcza w porównaniu z żywnością ówczesnych społeczeństw ucywilizowanych, obecność białka pochodzenia zwierzęcego oraz nieograniczone spożycie tłuszczu.